Uit reacties van lezers blijkt het erover zwijgen en het willen weten veel voor te komen. Het boek geeft op een aantal vragen een antwoord maar natuurlijk niet op alles. Ik was vereerd dat Staatsecretaris Blokhuis van WVS, in zijn toespraak in 2020, tijdens de herdenking van de zeetransporten, bijzondere aandacht aan het vertellen van de verhalen en aan het boek besteedde. Lees op de site van de Rijksoverheid: Toespraak Blokhuis herdenking 2020
Wim Grund, kenner van de scheepvaart en SMN geschiedenis, schrijver van o.a. de meesterwerken; ‘Johan van Oldenbarnevelt. Een schip met zes levens’ en ‘Oranje. Een koninklijk schip’. Over het boek schreef hij: “Het is een goed verzorgde productie, bij elkaar een rijk boek, voor jou een grote genoegdoening, en waarmee ik je hartelijk feliciteer!”
Hij schreef recensies over het boek voor het Koninklijk College Zeemanshoop en de VOMO-bladen waaronder ‘Notice to Masters Mariners en de Trompetter: “Met het boek brengt Hendrik een eerbetoon aan de slachtoffers en overlevenden van het gruwelijke Japanse geweld in Azië. Een oorlog waar velen weinig van weten, maar die net als alle andere wreedheden uit die tijd niet vergeten mag worden.”
Wout Krispijn, erevoorzitter Vereniging Maarten Tromp schreef: “Ik heb het boek met veel belangstelling gelezen en ben erg onder de indruk van je talent als onderzoeker/schrijver. De inhoud is een welkome bijdrage in de geschiedschrijving van de 2e wereldoorlog in dat deel van de wereld waarover in Nederland nog te weinig aandacht is geweest.”
Henk Hovinga, deskundige betreffende de geschiedenis van de Pakan Baroe-spoorweg en schrijver van o.a. ‘Op dood spoor’: “Het is een indrukwekkend boek geworden waarop u terecht trots mag zijn, mede omdat het tevens een monument van hulde is voor uw wijlen vader. … Mijn kritische noten (het deel van de Pakan Baroe-spoorweg mist informatie en mag niet gezien worden als een Pakan Baroe geschiedschrijving) doen niets af aan mijn grote waardering en bewondering voor uw jarenlange inspanningen die tot dit indrukwekkende boek hebben geleid. Ik wens u van harte een grote lezerskring toe. Goed te lezen dat er nu al een tweede druk in voorbereiding is … dat verdient dit boek zeker.“
Ab Poldervaart, voorzitter vereniging ‘Maarten Tromp’ van oud-leerlingen van de machinistenschool in Brielle: “Met heel veel respect en waardering voor de schrijver heb ik het boek gelezen. …Het is bijna ongelofelijk dat er toch nog een aantal mensen geweest zijn die deze gruwelijke mentale en fysieke mishandelingen hebben overleefd. Ook wordt weer eens duidelijk gemaakt hoe belangrijk de Koopvaardij in de Tweede Wereldoorlog is geweest. Ik beveel het boek van harte aan.”
Nederlandse Vereniging van Kapiteins der Koopvaardij: “Wij vinden uw initiatief om een boek over dit onderwerp te schrijven zeer belangrijk.”
Stichting Herdenking Slachtoffers Japanse Zeetransporten: De SHSJZ attendeert met veel enthousiasme over het binnenkort te verschijnen boek.
Tijdschrift Moesson: “SCHEEPSRAMPEN EN JAPPENKAMPEN. Te erg voor woorden. Cor Boot overleefde twee scheepsrampen, het jappenkamp en de Pakanbaroe-spoorweg. Zoon Hendrik Boot schreef er een boek over, waaraan hij jarenlang werkte.”
Overige lezersreacties, geanonimiseerd.
“Ik heb zojuist het boek ontvangen, Nu nog de moed verzamelen om het te gaan lezen. Uiteindelijk is het ook voor een groot deel het levensverhaal van mijn eigen vader, omgekomen met de Junyo Maru. Wat ontzettend jammer dat ik je vader nooit heb ontmoet want ik ken helemaal niemand die mijn vader gekend heeft in de kampen en wat daar op volgde.”
“Ik heb het boek uitgelezen, voor mij een hele opgaaf. Soms heb ik het boek een paar dagen laten rusten omdat de inhoud te aangrijpend, verschrikkelijk of welk synoniem dan ook was. Bij ons thuis werd niet over de oorlog gesproken. In de loop der jaren krijg je veel informatie binnen, maar niet op de manier zoals dat nu in je boek beschreven staat. Direct en heel confronterend. Vooral omdat jouw en mijn vader heel veel ervaringen gedeeld hebben; De Wangi Wangi, Kesilir, Banjoebiroe, 15e Bataljon Bandoeng t/m doorgangskamp 10e Bataljon. Mijn vader is toen naar Palau Damar Laut overgebracht, jouw vader met de Junyo Maru uiteindelijk naar de Sumatra Spoorweg.”
“Het boek beantwoordde vele vragen. Het moet een enorm veel werk geweest zijn om het tot stand te brengen. Niet alleen de research, maar vooral ook te ervaren aan welke verschrikkingen de gevangenen hebben blootgestaan. Ik wil je een heel groot compliment maken en danken voor dit werk. Ik laat het nu eerst even bezinken en zal als je dat goed vindt over enige tijd contact met je opnemen.”
“Ik ben de jongste nabestaande van de broers van mijn vader. Ze hebben beide op de Junyo Maru gevaren. De ene heeft de reis niet overleefd, de ander het werk aan de Pakan Baroe-spoorweg niet.”
“Omdat mijn grootvader in een Jappenkamp heeft gezeten en omgekomen is bij de scheepsramp van de Junyo Maru ben ik heel erg benieuwd naar uw boek. Als familie weten we heel weinig over die tijd.”
“Mijn vader was in het jappenkamp Pakan Baroe en was ernstig ziek. De atoombom was zijn bevrijding van de dood. …Ik weet niets over zijn tijd. Hij behoorde bij de Atjeh groep. (Zijn naam staat in het pannetje van Oliemans gegraveerd). Details werden nooit verteld.. Mijn moeder was een gesloten oester of wist ook niets. Ik kijk uit naar jouw verhaal en hoop op rust.”
“Mijn complimenten voor dit prachtige, goed leesbare boek. Ik heb het ‘in een adem’ uitgelezen. Vond erin veel informatie over het lot van mijn vader (slachtoffer van de ramp met de Junyo Maru) en ook over mijn repatriëringsreis op de Nieuw Amsterdam. Dank voor de inspanning die u in dit grote project hebt gestopt.”
“Ik heb uw boek gelezen: wat een meeslepend verhaal! Bijna niet voor te stellen wat uw vader heeft meegemaakt tijdens de tweede wereldoorlog. Ik heb er veel van geleerd met name over het leven in Jappenkampen. Mijn eigen vader vertelde verhalen over de Duitse inval, waarbij hij krijgsgevangene werd gemaakt maar het ’tropische verhaal’ kwam nauwelijks aan bod. Na het lezen van uw boek zal ik dit oorlogsdrama niet gaan vergeten.”
“Dit boek is inderdaad een eerbetoon aan de slachtoffers…waartoe ook mijn vader behoort. Hij heeft het jappenkamp overleefd maar de trauma nooit overwonnen en wilde daar weinig over vertellen. Met Java-party 7 is hij getransporteerd naar Japan. Van de drie schepen in konvooi zijn de andere twee getorpedeerd.
“Wat een ongelofelijk en niet te bevatten verhaal, wat heeft uw vader een wil om te overleven gehad. Af en toe heb ik het even terzijde moeten leggen om op adem te komen. Ik maak u mijn complimenten, dat u van al die data en feiten en gruwelijkheden, toch een zeer leesbaar boek heeft gerealiseerd.”
“Het is voor mij een waardevol bezit en zal het onder de aandacht brengen. Wat zal je een speurwerk hebben moeten doen om alle bijzonderheden over de oorlogervaringen van je vader te verkrijgen. Het zal velen aanspreken. Van harte gefeliciteerd met het prachtige boekdocument.”
“Ik heb je boek gelezen, mijn complimenten. Nog meer het besef gekregen dat oorlog het gemeenste spel ter wereld is. Jouw boek is een geweldig eerbetoon aan je vader. Een verhaal dat niet vergeten mag worden.”
“Met veel respect uw boek over de geschiedenis van uw vader gelezen.
Ik kan mij nauwelijks tot niet voorstellen dat dat allemaal echt is gebeurd in 1 leven.
Wat mensen elkaar toch kunnen aandoen.”
“Gisteren heb ik uw boek gekocht. U zult zich afvragen waarom. Ik ben ook aan het schrijven over de Junyo Maru en meer. Uw boek was natuurlijk een
verrassing. Ik heb het deels gelezen want niet alles is voor mij van belang. Uw vader en mijn vader hebben beiden in Bandoeng in het 15de Bataljon en in 10de Bataljon in Batavia gezeten en toen allebei de scheepsramp overleefd en daarna Pakan Baru overleefd. Ik ben in 1942 geboren in Indië en met mijn moeder geïnterneerd geweest in Kramat en
Tjideng kampen beiden in Batavia. Op basis van brieven en ander materiaal schrijf ik over die periode.
Uw boek gaf mij nog wat meer achtergrond en details en dus heel nuttig. U hebt wel een enorme hoeveelheid materiaal bij elkaar gebracht over het leven van uw vader.
Het moet een grote voldoening geven om nu eindelijk meer te weten over hem gedurende die barre jaren. Dat geldt voor mij ook.
Hartelijk dank en ik hoop dat uw boek genoeg lezers vindt.”
“Las over het boek in weekblad Westvoorne. Mijn grootvader is omgekomen op de Junyo Maru. Mijn vader heeft samen met moeder, broer en 2 zussen in Jappenkamp gezeten. Ik zie er naar uit om het boek te lezen en hoop nog meer te weten te komen van de geschiedenis van mijn vader en grootvader.”
“Met spanning kijk ik uit naar het verschijnen van uw boek dat reeds besteld was bij u.
Ik hoop van harte dat dit zo snel mogelijk wordt toegezonden, zodat ik weer een stukje van de legpuzzel uit het verleden van mijn ouders en mij kan toevoegen.
Alvast hartelijk dank voor alle moeite die u heeft gedaan voor het vergaren van de geschiedenis van beide spoorlijnen.”
“Ben zeer benieuwd naar het verhaal. Twee broers van mijn schoonvader, opvarende bij de Rotterdamsche Lloyd, hebben de Junyo Maru en Pakanbaroe helaas niet overleeft.”
“Net met veel interesse uw interview gehoord op radio 1. Ook mijn vader heeft de aanslag op de Junyo Maru overleefd en er bijna niets over gezegd. Hij is al op op zijn 41ste overleden. Een vraag houdt mij altijd bezig. “Zijn de overlevenden na de capitulatie naar Nederland gebracht.” Mijn vader was bij het KNIL en ik wil het weten omdat ik me afvraag of hij nog iets te maken heeft gehad met de politionele acties.”
“Proficiat met je uitgave “Scheepsrampen en Jappenkampen” Afgelopen weekend heb ik besteed om jouw boek te lezen. Wat een indrukwekkende en soms gruwelijke levensgeschiedenis van je vader. Een echt eerbetoon aan je vader om zijn verhaal alsnog te vertellen. Ik kan me voorstellen dat je opgelucht bent nu jij je “plicht” vervuld hebt.
Wat moet je hier veel tijd aan hebben besteed. Het bronnenonderzoek, de interviews, enzovoort. En dan moet je het boek nog schrijven ook.
Nogmaals mijn lof en respect voor dit “levensboek”.